Katran Mavisi

Her gece yeni bir gün dedik, Çıkmaz bir sokak sandık birbirimizi. Acaba böyle mi olmak zorunda? Daha yeni büyüyorduk oysaki Tükettik mi duyguları. İkimiz de kırdık kalpleri, Sanki en çok da kendimizi Hikaye bitti mi dersin? Ne kadar da zorlaşıyor halbuki Tükettik mi mutluluğu. Halimiz aynaya bakılmayacak gibi, Yoksa tanımayayız birbirimizi Bir çaresi olmak zorunda. Biz hayata ne yaptık seninle? Tükettik mi umutlarını.

Bir meyhaneyi daha kapattık birlikte. Kaldırdık tüm gece kadehimizi birbirimize. Dinledik plaktan bir şarkı. Elbisem rüzgara karşı koymak istiyor. Ama gömleğinin yakasında yerini çoktan almış gibi. Gözlerin kısık ama mutlu, Ruhun bugün senden yana sanki. Ne çok sarhoşuz ne de çok kendimizdeyiz. Kimseler kalmadı yanımızda. Bu taşlı yokuşu zor yürüyeceğiz sanki. Şimdi çevirsek bir taksi, Kendimizi bilmediğimiz bir yere götürtsek; Sokak kedilerine baksak, Gece balıkçısını izlesek. Sabaha kadar unutsak geçmişi.

 Tanrı hepimize kaldırabileceğimiz kadar acı veriyor. Buna inanıyorum ama çok acı çekiyorum. Küçük bir çocuk istediği  şeyi elde edemediğinde nasıl ağlayası varsa benim de ondan farkım yok. Büyümem lazım. Hayatın kısa ve acımasız olduğunu; benden daima üstün olduğunu kabullenmem lazım. O bana ne kadar acımasızsa benim kendime o kadar iyi bakmam gerekiyor. Yoksa kendimi kendim öldürüyorum.  Tanrım buradan sana seslenmek zorundayım.  Daha fazla acıyı kaldıramıyorum. Ya beni büyüt ya da kendi sonum olayım. 

Gözlerin yine edasızca, Otobandan geçen araçları izliyor. Kulağından düşmek üzere olan kulaklık ruhunun fermanını yayınlıyor. Düşüncelerde boğuluyorsun, biliyorum. Çünkü seni senden daha iyi anlıyorum. Otobüsün cam kenarı kadar uzağım sana, Teninin tuzlu su kokusunu duyacak; Boynundaki benleri sayabilecek kadar  Yakınım aynı zaman da.