Katili Meçhullü Cinayetler
Her yeni günün sabahı hayatının bir ucuna tutunmaya çalışıyorsun. Bir ucu olup olmadığını dahi bilmeden hem de. Aynı fırtınayı, aynı tekdüzeliği hatta aynı acımasızlıkları yaşayıp aynı sabahlara uyanacağını bile bile yataktan kalkıyor; uykuyu güneşle aldatıyorsun. Tek bir neden arıyorsun bu aldatılışı kabullenmek için. Tek bir neden ya da tek biri. Yapamıyorsun. Nedenleri de kaybettin elindekileri de çünkü. Birilerinin nedensizliği ve nedenlerin birileri seni tek bırakıyor herkesin içinde. Sessizliğe dalıyorsun. Gündüzler içinde boğuşup içindeki darbecilerle debelenmeyi bir sonraki güne ayırtmaya çalışsan da gündüzlerin gecesizliği içinde bir girdapta yok oluyorsun. Debelenmek boşa gidiyor; kabullenmek farz oluyor. Çözülüyorsun. Her gece kendi kum saatinin lanetli bir el tarafından tersine döndürüldüğünü; bedeninin de bu cam fanustan aynı o kumlar gibi çözülüp yıkıldığını; ruhunla bedeninin aynı o kum tanecikleri gibi ayrıştığını...