“Ormanın içinde, bataklıkta bir çiçek. Lotus Çiçeği.”

 “Ormanın içinde, bataklıkta bir çiçek. Lotus Çiçeği.”

Saplandım. Saplandıkça o yok oluşun içinde boğulduğum; gülüşünü dibinden, gözlerini renginden alan bir bataklıkta yok oldum. Çamurdum, çamurdandım. Pisliğe batarken yardım edilmemiş, kirlenmekten korkarken görmezden gelinmiş o kirdim. Dünyanın pisliğinin bedelini huzursuz gecelerde, uykusuz kalan düşlerle, bedellerin hayallerimi terk edişiyle ödemeye mahkûm olandım.

Üstümü yosunlar kapladı belki ama ben yine de aynaya bakmaktan vazgeçemedim. Bataklıkta yaşamayı öğrendim.

Ormanla seviştim ama çamurun güzeli oldum. Ne orman beni kabul etti ne de ben affettim kendimi. Sayısız yaprağım bir hiç uğruna döküldü. Yüzleşmekten kaçtığım her saniye yine kendime rastladım o çukurda. Ormanın kendisini ararken çamurun sevgisinden oldum. Her yeni tanıdığım yüzde onu aradım; her sevgi kırıntısında çıkmaz yolu, her ayrılıkta sonu buldum. Mevsimlere dayanamayan bir çiçek olarak kaldım. Zamansızlığa hapsolmuş.

Uçmaktan korkan bir koza kelebeği misali kendim de dahil herkese sırtımı çeviriyorum. Kendimle bitmeyen kavgamı da alıp gökyüzünü istiyorum sadece. Maviyi gözlerimde, sıcaklığı tenimde, fırtınayı sesimde duymak… 

Saplandığım çamurda batmak üzereyim… Farkındayım, hiç de tatlı gelmedi ama tanıştım gökyüzüyle. İşte bunun farkındayım.

Ormanın sevgisini kazanamamış bir bataklık çiçeğiydim ben. Gözleri gökyüzünde, kalbi ise ormanın bunu bilmeyişinde.

@katranmavisii