Kör Baykuş

-

"Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar."

Daha ilk cümleyle ön yargımın kurbanı olduğumu anladım. Kısa diye okumayı tercih ettiğim kitap daha ilk cümleden ruhuma dokunmayı başarmış, kalbimin bam teline basmıştı. İşte hayatın bu yaraları en çok bizi hasta eder. Kanser hücresi gibi yayılır ve biz ne yaparsak yapalım acı yok olmaz hatta hafiflemez. 90 sayfayı okumak benim için işkence; bir o kadar da edebiyatın en leziz diliminden bir parça tatmak gibiydi. Kitapta altını çizemedim hiçbir satırın. Çünkü bu kitap için bütün sayfaları çizmem gerekiyordu. Yapamadım. Keşke bir sihirli değneğim olsa da herkese okutturabilsem.
    Sadıt Hidayet. İnsanın bedeninin et yiyecek şekilde yaratılmadığını belirten Hidayet, bir cinayetle başlar kitaba.  "Hayatım bana çok gayritabii, çok silik ve inanılmaz görünüyor, şu anda kullandığım kalemdânı süsleyen resim gibi." 
Bu resimdeki güzel kadını öldürmüştür, parçalamıştır, gömmüştür ve yok etmiştir. Çünkü o bir ruh ölümüdür, ıstırap çektiren bir acıdır. Yok etmek; dünya üzerinden o duyguyu o kokuyu silmek ister.

 Onun bu hayatta tek korkusu vardır ve şöyle der:
"Lakin tek korkum:
Yarın ölebilirim kendimi tanıyamadan. Kendimi daha iyi tanımak istiyorum. Ve şimdi yazmaya karar vermişsem, bunun tek nedeni, kendimi gölgeme tanıtmak isteğidir."

Kör bir baykuştur gölgesi. Baykuşuyla tanışmak ve onunla iyi anlaşmak ister. Onun varlığını sadece gaz lambasından duvara yansıyan karaltı olarak düşünür çünkü. Tanıyamaz. Kendine yabancıdır ve kendini kendine tanıtmak ister. Saygılıdır. Nefret ettiği karısından "kahpe" diye ama ona sütannelik yapan "kahpe"nin annesinden daima karımın annesi diye bahseder. Kasabın bahçede hayvan kesmesine dayanamaz. Aldatılır. Hastalanır.

"Bir servi çizilmiş, dibinde Hint fakirlerine benzeyen, kambur bir ihtiyar oturuyor, bağdaş kurmuş, bir abaya sarılmış, başında bir sarık ve sol işaret parmağını ağzına götürmüş, bir şaşkınlığı anlatır gibi. İhtiyarın karşısında uzun, siyah entarili bir genç kız raksediyor yadırganan hareketlerle. Kız, bir bayader belki, ihtiyarın karşısında raksediyor. Elinde bir gündüzsefası. İhtiyarla kızın arasında bir dere var."

Kambur ihtiyar, siyah entarili kadın, sütanne, kahpe, mezarcı.. Hepsi hayatın bir yapboz parçasıdır. Hem var ama hem yoklardır. Hayatın bir timsalidir. Belki hiçbirini tanımıyoruzdur belki de hepsi aslında bizizdir.

Metin her ne kadar kurmaca olsa da Sadık Hidayet bir nevi ölümünün provasını yapmıştır Kör Baykuş’ta yazdıklarıyla. Sadece kendini tanımaya çalışmıştır çünkü. 




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

“Ormanın içinde, bataklıkta bir çiçek. Lotus Çiçeği.”

-
 “Ormanın içinde, bataklıkta bir çiçek. Lotus Çiçeği.” Saplandım. Saplandıkça o yok oluşun içinde boğulduğum; gülüşünü dibinden, gözlerini renginden alan bir bataklıkta yok oldum. Çamurdum, çamurdandım. Pisliğe batarken yardım edilmemiş, kirlenmekten korkarken görmezden gelinmiş o kirdim. Dünyanın pisliğinin bedelini huzursuz gecelerde, uykusuz kalan düşlerle, bedellerin hayallerimi terk edişiyle ödemeye mahkûm olandım. Üstümü yosunlar kapladı belki ama ben yine de aynaya bakmaktan vazgeçemedim. Bataklıkta yaşamayı öğrendim. Ormanla seviştim ama çamurun güzeli oldum. Ne orman beni kabul etti ne de ben affettim kendimi. Sayısız yaprağım bir hiç uğruna döküldü. Yüzleşmekten kaçtığım her saniye yine kendime rastladım o çukurda. Ormanın kendisini ararken çamurun sevgisinden oldum. Her yeni tanıdığım yüzde onu aradım; her sevgi kırıntısında çıkmaz yolu, her ayrılıkta sonu buldum. Mevsimlere dayanamayan bir çiçek olarak kaldım. Zamansızlığa hapsolmuş. Uçmaktan korkan bir koza kelebeği mi...
Devamı

“Bomboştu gözlerin. Kendimi göremedim.”

-
“ Bomboştu gözlerin. Kendimi göremedim.” Bu mektubu okuyorsan şu an bir daha beni göremeyeceğinden emin olmuş ve hayatından çıkmışımdır. Hayat çizgimiz, soluk boşluğumuz birbirinden ayrıldı ve kabullenip bununla yaşamak da bize kaldı… Bir daha asla denk gelmeyeceğiz. Hiçbir anı bizi, birbirimize hatırlatmayacak. Hiçbir sebebin sonucunu birbirimiz sanmayacağız. Hiçbir şeye neden aramayacağız. Doğruyla yanlışın savaşını vermeyeceğiz. Köşe kapmaca oynayıp birbirimizden kaçmayacak: Ufacık hayaller için ortalığı yakmayacak hatta bir ortalık değil kendimizi yaktığımızla barışacağız. Her şey o sokakta başladı ve ben finali o sokakta ikimiz için de yazıyorum. Kâğıt gitti, mürekkep bitti. Bir sonu olacak mıydı hikayenin? Bilmiyorum…hatta bilmiyoruz ama bir final şarttı. Bizim hikayemiz biraz farklı. Mutlu bir hikaye de değil, mutsuz bir hikaye de değil. Bir hikayemiz oldu mu? Bu da belli değil. Biz gibi puslu bir hikaye bu belki de. Bana bu sefer inan ve bu hikayeye bize yakışır bir son y...
Devamı

O Mutlu An.

-
Ne kadar güzel bir giriş cümlesi, değil mi?   "Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir her şey de bambaşka gelişebilir mıydı? Evet, bunun hayatimin en mutlu ânı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu." *       Mutlu olduğumuzu nasıl anlarız? Mutluluk anını, genelde yaşarken anlamayız. Sıradan, normal olarak düşünürüz. Sonrasında bu anın bize hatırlattığı şeyi mutluluk olarak tanımlarız. O andan kalan bir hatıra, anı, fotoğraf, eşya.... Mutluluk eşyaların yansımasıdır çünkü. Hayatımızın en mutlu anı olduğunu bilsek o andaki biz olabilir miyiz; aynı duyguları yaşayabilir miyiz, bilinmez. 1975 yılında bir İstanbul aşkını okuyoruz. Zengin, İstanbullu bir ailenin oğlu Kemal ve uzaktan akrabaları Füsun'un bir 'Jenny Colon' çakması çantayla başlayan yasak aşkın hikayesi... Kemal nişanlanma arifesindedir fakat yıllar sonra ilk görüşte Füsun'a aşık olur ve hikayeleri Merhamet Apartmanında başlar. Kitabın konusuyla il...
Devamı