Efendiciklerim'e.

-
Benim sözde bir tanecik hayatım varmış. Biir.
Güleyim bari buna. Ayıp olmasın efendiciklerime. Gülecekmişim, sevecek, sevişecekmişim onların kalpleriyle. Yaşayacakmışım. Peh! Sizi yalancılar!  Kandırmanıza izin vermeyeceğim bu defa. Ben günde üç doz yaşayıp ölüyorum. Üç dozla doğuruyorum kendimi geri. Uslu bir öğrenciyim. Her dozumu saatinde alıyor, üzmüyorum doktorcuklarımı. Ve bu dozları kendim almadan sizin ellerinize emanet edemem. Beş dakika göz kulak olur musunuz bana, diyemem. Kalbinizden korunmayı bekleyemem. Salaklık bana yakışmaz ki. Mayamda yok. Bana, sadece ölüp doğurmak yakışır beni.
Ben konuşmayı severdim efendiciklerim. Tanıyorsunuz beni. Severdim.. Susmak istemedikçe, konuştukça hem kendiniz sustunuz hem de beni susturdunuz. Açtık reklam kuşağı dinledik. Yalanlaar dolaaanlardı hepsi. Kabul edin, biz bizeyiz zaten. Bu defa ben kendi isteğimle sustum; kapattınız reklamlarımı. Beni kapattınız. bu defa başladınız kasideler dökmeye vücuduma. Bakiler geldi geçti, Fuzulîler uğradı, Nev'îler yatıya kaldı. Teşekkür ediyorum beyefendiciklerime de. Sevdim ama sizi. Hem de çok. Kızdım sadece, bakmayın siz bana. Anneler kızar öyle arada. Anayım ben ana! Kendimi üç doz doğurdum dedim ya.
Sakın yanlış anlamayın efendiciklerim beni! Kötü birileri olduğunuzdan değil size sitemim. İyi bir yargıç olduğunuzdan. Becerdiğiniz tek şey bu efendiciklerim! Evet, evet size söylüyorum. Yargılamayı, cezalandırmayı, aynaların kodesine atmaya bayılıyorsunuz hepiniz hepimizi. Ama unuttuğunuz şey; ben kendimi doğururken siz benim hapishanemdesiniz. Gardiyanı da benim, koğuş ağası da hapishanenin. Hepimiz öldük, ölecek, doğuracağız kendimizi. Rahim aramayın kendinize. Rahimdesiniz. Hoş geldiniz. Eminim ki çok iyi efendiciklersiniz özünüzde. Ancak bundan bana ne! İyiyseniz gidin cennete.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

“Ormanın içinde, bataklıkta bir çiçek. Lotus Çiçeği.”

-
 “Ormanın içinde, bataklıkta bir çiçek. Lotus Çiçeği.” Saplandım. Saplandıkça o yok oluşun içinde boğulduğum; gülüşünü dibinden, gözlerini renginden alan bir bataklıkta yok oldum. Çamurdum, çamurdandım. Pisliğe batarken yardım edilmemiş, kirlenmekten korkarken görmezden gelinmiş o kirdim. Dünyanın pisliğinin bedelini huzursuz gecelerde, uykusuz kalan düşlerle, bedellerin hayallerimi terk edişiyle ödemeye mahkûm olandım. Üstümü yosunlar kapladı belki ama ben yine de aynaya bakmaktan vazgeçemedim. Bataklıkta yaşamayı öğrendim. Ormanla seviştim ama çamurun güzeli oldum. Ne orman beni kabul etti ne de ben affettim kendimi. Sayısız yaprağım bir hiç uğruna döküldü. Yüzleşmekten kaçtığım her saniye yine kendime rastladım o çukurda. Ormanın kendisini ararken çamurun sevgisinden oldum. Her yeni tanıdığım yüzde onu aradım; her sevgi kırıntısında çıkmaz yolu, her ayrılıkta sonu buldum. Mevsimlere dayanamayan bir çiçek olarak kaldım. Zamansızlığa hapsolmuş. Uçmaktan korkan bir koza kelebeği mi...
Devamı

“Bomboştu gözlerin. Kendimi göremedim.”

-
“ Bomboştu gözlerin. Kendimi göremedim.” Bu mektubu okuyorsan şu an bir daha beni göremeyeceğinden emin olmuş ve hayatından çıkmışımdır. Hayat çizgimiz, soluk boşluğumuz birbirinden ayrıldı ve kabullenip bununla yaşamak da bize kaldı… Bir daha asla denk gelmeyeceğiz. Hiçbir anı bizi, birbirimize hatırlatmayacak. Hiçbir sebebin sonucunu birbirimiz sanmayacağız. Hiçbir şeye neden aramayacağız. Doğruyla yanlışın savaşını vermeyeceğiz. Köşe kapmaca oynayıp birbirimizden kaçmayacak: Ufacık hayaller için ortalığı yakmayacak hatta bir ortalık değil kendimizi yaktığımızla barışacağız. Her şey o sokakta başladı ve ben finali o sokakta ikimiz için de yazıyorum. Kâğıt gitti, mürekkep bitti. Bir sonu olacak mıydı hikayenin? Bilmiyorum…hatta bilmiyoruz ama bir final şarttı. Bizim hikayemiz biraz farklı. Mutlu bir hikaye de değil, mutsuz bir hikaye de değil. Bir hikayemiz oldu mu? Bu da belli değil. Biz gibi puslu bir hikaye bu belki de. Bana bu sefer inan ve bu hikayeye bize yakışır bir son y...
Devamı

O Mutlu An.

-
Ne kadar güzel bir giriş cümlesi, değil mi?   "Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir her şey de bambaşka gelişebilir mıydı? Evet, bunun hayatimin en mutlu ânı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu." *       Mutlu olduğumuzu nasıl anlarız? Mutluluk anını, genelde yaşarken anlamayız. Sıradan, normal olarak düşünürüz. Sonrasında bu anın bize hatırlattığı şeyi mutluluk olarak tanımlarız. O andan kalan bir hatıra, anı, fotoğraf, eşya.... Mutluluk eşyaların yansımasıdır çünkü. Hayatımızın en mutlu anı olduğunu bilsek o andaki biz olabilir miyiz; aynı duyguları yaşayabilir miyiz, bilinmez. 1975 yılında bir İstanbul aşkını okuyoruz. Zengin, İstanbullu bir ailenin oğlu Kemal ve uzaktan akrabaları Füsun'un bir 'Jenny Colon' çakması çantayla başlayan yasak aşkın hikayesi... Kemal nişanlanma arifesindedir fakat yıllar sonra ilk görüşte Füsun'a aşık olur ve hikayeleri Merhamet Apartmanında başlar. Kitabın konusuyla il...
Devamı