Kağıt Kesikleriyle Öldüreceğim Kendimi

-
Evelyn McHale seni kaltak! Hakkımı çaldın, emeğimi, bütün uykusuz gecelerin çalışmasını bir karanlık sokağa fırlatıp attın. Hem de mızıkçılık yaparak. En çok benim hakkımdı, bunu biliyordun. Tarihin en güzel intiharı dediler senin için. O narin bedeni araba tepesinde ölü haliyle yaşayan tüm kadınlardan daha güzel dediler. Ya yaşayan ölüler? Onların da emeğini çaldın sen. Tüm yaşayan ölüler, ve yaşayan ölü kadınlar senden nefret ediyor. Ölünmüyor çirkinlikten. Ölünmüyor yaşam bu, denmeden.
Birinciyi geçme zaferi ikinciye aittir diyor bunlar Evelyn. Öyle bir yok edeceğim ki kendimi tekrar doğup tekrar ölesin gelecek. Ölüm seni yaşarken korkutmayacak ve yaşam da seni insanların koynuna bırakmayacak. Neden ruhunun senden sonra yaşamasına izin verdin? Neden tüm fotoğraflarını yakmadan silindin dünyadan da adın kaldı?
Öyle bir öldüreceğim ki kendimi arkamdan hiçbir şey diyemeyecekler. Ne güzel, ne çirkin, ne de ölü..
Okuduğum tüm kitapların sayfalarıyla keseceğim bileklerimi. Bana başka türlüsü yakışmaz.
Öyle bir keseceğim ki bileklerimi; göğsümden, bacaklarımdan kan değil öykü ve şiir kitapları akacak.
Yerleri kan değil insanlık yapacağım. İnsanlıktan yoksun politikacılar, cinsiyetli cinsiyetsizler, suçlular, günahkarlar, dinsizler, adamlar dökülecek yerlere.
Kendimi öyle güzel kağıtlarla keseceğim ki kimse arkamdan ağlama cesaretinde bulunmayacak. Gözyaşları ruhlarında başlayacak kirpikte bitecek. O kadar sadece. Yazık gözyaşlarına, bu toprak bu yaşları kaldırmak için fazla yaşlıca.
Söylemekten korkuyorum ama ben kan göremiyorum. Görmek istemediğim için bunları yapıyorum. Kağıtla keseceğim kendimi. Kağıdın bir bıçaktan daha keskin, daha hüzünlü olduğunu çok iyi öğrendim. Uzaklaşmak, kesinliğini bilmesem de herkesten uzaklaşmak ve tanrısızlığa koşmak istiyorum. Üzgünüm, ben gidiyorum. Sizlere de başarılar yaşayan ölüler.
Birinciyi geçme zaferi ikinciye aittir Evelyn. Ben hiçbir zaman ikinci olmayı sevmedim.
Ekip, her şey tamamsa, artık sahne benim.
Kağıt kesikleriyle öldüreceğim kendimi. Romanlar, yabancılaşmalar' dökülecek yerlere.







Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

“Ormanın içinde, bataklıkta bir çiçek. Lotus Çiçeği.”

-
 “Ormanın içinde, bataklıkta bir çiçek. Lotus Çiçeği.” Saplandım. Saplandıkça o yok oluşun içinde boğulduğum; gülüşünü dibinden, gözlerini renginden alan bir bataklıkta yok oldum. Çamurdum, çamurdandım. Pisliğe batarken yardım edilmemiş, kirlenmekten korkarken görmezden gelinmiş o kirdim. Dünyanın pisliğinin bedelini huzursuz gecelerde, uykusuz kalan düşlerle, bedellerin hayallerimi terk edişiyle ödemeye mahkûm olandım. Üstümü yosunlar kapladı belki ama ben yine de aynaya bakmaktan vazgeçemedim. Bataklıkta yaşamayı öğrendim. Ormanla seviştim ama çamurun güzeli oldum. Ne orman beni kabul etti ne de ben affettim kendimi. Sayısız yaprağım bir hiç uğruna döküldü. Yüzleşmekten kaçtığım her saniye yine kendime rastladım o çukurda. Ormanın kendisini ararken çamurun sevgisinden oldum. Her yeni tanıdığım yüzde onu aradım; her sevgi kırıntısında çıkmaz yolu, her ayrılıkta sonu buldum. Mevsimlere dayanamayan bir çiçek olarak kaldım. Zamansızlığa hapsolmuş. Uçmaktan korkan bir koza kelebeği mi...
Devamı

“Bomboştu gözlerin. Kendimi göremedim.”

-
“ Bomboştu gözlerin. Kendimi göremedim.” Bu mektubu okuyorsan şu an bir daha beni göremeyeceğinden emin olmuş ve hayatından çıkmışımdır. Hayat çizgimiz, soluk boşluğumuz birbirinden ayrıldı ve kabullenip bununla yaşamak da bize kaldı… Bir daha asla denk gelmeyeceğiz. Hiçbir anı bizi, birbirimize hatırlatmayacak. Hiçbir sebebin sonucunu birbirimiz sanmayacağız. Hiçbir şeye neden aramayacağız. Doğruyla yanlışın savaşını vermeyeceğiz. Köşe kapmaca oynayıp birbirimizden kaçmayacak: Ufacık hayaller için ortalığı yakmayacak hatta bir ortalık değil kendimizi yaktığımızla barışacağız. Her şey o sokakta başladı ve ben finali o sokakta ikimiz için de yazıyorum. Kâğıt gitti, mürekkep bitti. Bir sonu olacak mıydı hikayenin? Bilmiyorum…hatta bilmiyoruz ama bir final şarttı. Bizim hikayemiz biraz farklı. Mutlu bir hikaye de değil, mutsuz bir hikaye de değil. Bir hikayemiz oldu mu? Bu da belli değil. Biz gibi puslu bir hikaye bu belki de. Bana bu sefer inan ve bu hikayeye bize yakışır bir son y...
Devamı

O Mutlu An.

-
Ne kadar güzel bir giriş cümlesi, değil mi?   "Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir her şey de bambaşka gelişebilir mıydı? Evet, bunun hayatimin en mutlu ânı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu." *       Mutlu olduğumuzu nasıl anlarız? Mutluluk anını, genelde yaşarken anlamayız. Sıradan, normal olarak düşünürüz. Sonrasında bu anın bize hatırlattığı şeyi mutluluk olarak tanımlarız. O andan kalan bir hatıra, anı, fotoğraf, eşya.... Mutluluk eşyaların yansımasıdır çünkü. Hayatımızın en mutlu anı olduğunu bilsek o andaki biz olabilir miyiz; aynı duyguları yaşayabilir miyiz, bilinmez. 1975 yılında bir İstanbul aşkını okuyoruz. Zengin, İstanbullu bir ailenin oğlu Kemal ve uzaktan akrabaları Füsun'un bir 'Jenny Colon' çakması çantayla başlayan yasak aşkın hikayesi... Kemal nişanlanma arifesindedir fakat yıllar sonra ilk görüşte Füsun'a aşık olur ve hikayeleri Merhamet Apartmanında başlar. Kitabın konusuyla il...
Devamı