an*ne

 "Evet, bıktım usandım artık bu ruhu taşımaktan anne, günü gelse de kavuşsam o güneşin altında bütün sorunların küle döndüğü topraklara. Buraya ait değilim ben."

.

Bu hayatta en çok anneme kızdım ve bu hayatta yine beni en çok annem affetti. Canımı, herkesten çok annem yaktı ama bu hayatta bir tek ona küsemedim. Küsmek istemedim. Çocukken, o uyurken sessizce yanına gidip göğsünün şişip şişmediğini, beni bırakıp bırakmadığını kontrol ederdim. Bırakmasın isterdim. Kaybolmak, onsuz olmak ve kendi kendimin annesi kalmak istemezdim. Beceriksizdim ben. Sakardım da; öyle derdi sürekli.

    Annecilik oynayamazdım. Kendi kendimi doğurup bir canı sokaklara salamazdım. Saçlarını tarayamaz; omzumu ağlasın diye feda edemezdim. Her gece anne olup ölemezdim. Her gece ölür, öldürebilirdim içimdeki bir şeyi. Bir duyguyu, yaşanmışlıkları, yaşanılmış ama unutulmak istenenleri; hepsini öldürebilirdim.

İçimde anne yoktu benim; sadece içimde benim annem vardı. Ben yoktum. Kalbim annemdi. O kimsenin değildi. Anneydi. An'ın annesiydi. Benim yerime o yaşar, o ağlar, o uyurdu.

    Kendi kendimin annesi olamazdım ben. Külotlu çoraplarını giydiremezdim. O külotlu çorapla asardım kendimi tavana yoksa. Bu konuda çok da yetenekli olurdum. Bilirdi o da.

    Annem de benim yaşadıklarımı yaşamış mıydı acaba? Duygular, duyulmamışlar ve nicesi... O kadar çok merak ediyordum ki...Bazen bunu tanrının varlığından daha çok merak ediyordum... Annemin de birilerinin' kız çocuğu olduğunu unutuyordum sanırım. Ya da annem artık bunu hissettirmemeye çalışıyordu. Tek rolü benim annem olmaktı.

   Zamanla her şeyi bıraktım. Avucumda nefesini, kulaklarımda kalp atışını dinlemeyi bıraktım. Refakatçinin saati dolmuştu. Roller değişti. Tek bir şey dışında:

Ben kendimin annesi olamazdım.