Çocukluğum Zamandı

-

     Zaman asla tek gelmezdi yaşamların ortasına. Yanında tebessümleri, hüzünleri, acıları ve umudu da beraberinde getirirdi. Zaman, hatıraların ve hatırlanmak bile istenmeyen anların arasındaki o sağlam köprüydü. Zaman, çocukluğumdu. Çocukluğum, zamandı. Ama asla bir yetişkinin algıladığı zamandan değildi.

     Bir yetişkin için zaman; yorgun argın işten çıkışı bekleme anı, bir öğrenci için sınavda sorularına kalan dakika; ben ve diğer çocuklar için ezan saatine kadar oynanan sokak oyunlarıydı. Hepimizin hayattaki zaman kavramı ayrışıyordu bu yüzden. Tıpkı dünyadaki tüm insanların birbirinden ayrışması gibi...
    Çocukluğumun zamanı yirmi dört saatten değil; komşu çocukların kapımızı çalıp beni almasından; annemin akşam ezanında gel' tembihi arasındaki zamandan oluşuyordu.
    Çocuktum, bilmiyordum. Bilmiyordum, zamanın bu kadar gaddar oluşunu. Su gibi akmayıp; suyun zaman gibi aktığını. Bilemezdim çünkü tek bildiğim saklambaçta asla iyi bir ebe olmadığımdı. İstopta koşamadığımdı. Seksekte çizgilere bastığımdı.
Ben kötü bir oyuncuydum. Beceremezdim onların arasında oynamayı. Çok severdim onlarla gökyüzünün altında güneşi batırana kadar zaman otlatmayı ama oynamayı beceremedim. Mızıkçılık sevmezlerdi ben de taklit etmeye çalışırdım onları. Elma derseler çıkmaz, armut derseler de çıkmazdım. Yağ da satamazdım, bal da. Bilmezdim ben bu ticaret işlerini.
Yine de sağ olsunlar dışlamazlardı beni hiçbir zaman. Dışlasalardı ne yapardım bilmem. Anneme seslenirdim sanırım. Ya da sorardım Ali Baba'ya;
-Ali Baba, Ali Baba! Saatin kaç? Geçiyor mu bir gün daha? Ezan saati yaklaştı mı yoksa?
Çocukluğum sokağın huzurundaydı. mutluluğun koynundaydı.
Çok severdim sadece çocukluğu ve işte bu saatleri. Ne demişti Edip,
"Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk
Hiçbir yere gitmiyor."
Çocukluk da gitmiyordu, gökyüzü de ama biz gidiyorduk. Ne dediğini anlamadığımız ezan başlamış bize eve gitmemizi söylüyordu. Evlerden kızartma kokuları gelmeye başlıyor, güneş koltuğunu aya bırakmaya hazırlanıyordu. Anneler balkonlara dayanmış, bizi gözlüyordu. Biz çocuklar için zaman, sokak oyunlarıydı. Benim için zaman çocukluğumdu. Çocukluğum zamandı.

Yorumlar

  1. Adsız7 Ağustos 2022 15:07

    "Su gibi akmayıp; suyun zaman gibi aktığını"
    Cümleleri kurma biçiminle bile etkilemeyi başarıyosun gerçekten.
    Çocuklukta ki hatıralardan birkaç kesit anımsattın banada. nede olsa "mutluluğun koynundaydı" çocukluğum, benim gibi herkes hatırlamaktan hoşlanır.

    keşke bir ilham pırıltısıyla yazılmış olma uzunluğunu geçse de şöyle birkaç sayfa olsa, hikayenin içine dalıp kaybolsaydık dedirtti sanki.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. senapelin11 Ağustos 2022 17:57

      Daha uzun bir metindi ama hepsini sildim. Bu kadar bırakmak istedim çünkü yakın zamanda arkadaşımın bana bir cümlesi oldu:
      "..aynı çağda doğduk ama farklı yaşamların çocuğuyduk"
      Farklı yaşamların her çocuğuna saygısızlık etmek istemedim ve herkesin bir an çocukluğunu aynada yaşamasını istedim. Bu yüzden uzun olsa yetersiz bir metin haline gelecekti kendi görüşümce..
      Değerli görüşünüz benim için çok önemli. Ne kadar teşekkür etsem az.. Güzel günler dileğiyle, sevgiler...
      -katranmavisi

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

“Ormanın içinde, bataklıkta bir çiçek. Lotus Çiçeği.”

-
 “Ormanın içinde, bataklıkta bir çiçek. Lotus Çiçeği.” Saplandım. Saplandıkça o yok oluşun içinde boğulduğum; gülüşünü dibinden, gözlerini renginden alan bir bataklıkta yok oldum. Çamurdum, çamurdandım. Pisliğe batarken yardım edilmemiş, kirlenmekten korkarken görmezden gelinmiş o kirdim. Dünyanın pisliğinin bedelini huzursuz gecelerde, uykusuz kalan düşlerle, bedellerin hayallerimi terk edişiyle ödemeye mahkûm olandım. Üstümü yosunlar kapladı belki ama ben yine de aynaya bakmaktan vazgeçemedim. Bataklıkta yaşamayı öğrendim. Ormanla seviştim ama çamurun güzeli oldum. Ne orman beni kabul etti ne de ben affettim kendimi. Sayısız yaprağım bir hiç uğruna döküldü. Yüzleşmekten kaçtığım her saniye yine kendime rastladım o çukurda. Ormanın kendisini ararken çamurun sevgisinden oldum. Her yeni tanıdığım yüzde onu aradım; her sevgi kırıntısında çıkmaz yolu, her ayrılıkta sonu buldum. Mevsimlere dayanamayan bir çiçek olarak kaldım. Zamansızlığa hapsolmuş. Uçmaktan korkan bir koza kelebeği mi...
Devamı

“Bomboştu gözlerin. Kendimi göremedim.”

-
“ Bomboştu gözlerin. Kendimi göremedim.” Bu mektubu okuyorsan şu an bir daha beni göremeyeceğinden emin olmuş ve hayatından çıkmışımdır. Hayat çizgimiz, soluk boşluğumuz birbirinden ayrıldı ve kabullenip bununla yaşamak da bize kaldı… Bir daha asla denk gelmeyeceğiz. Hiçbir anı bizi, birbirimize hatırlatmayacak. Hiçbir sebebin sonucunu birbirimiz sanmayacağız. Hiçbir şeye neden aramayacağız. Doğruyla yanlışın savaşını vermeyeceğiz. Köşe kapmaca oynayıp birbirimizden kaçmayacak: Ufacık hayaller için ortalığı yakmayacak hatta bir ortalık değil kendimizi yaktığımızla barışacağız. Her şey o sokakta başladı ve ben finali o sokakta ikimiz için de yazıyorum. Kâğıt gitti, mürekkep bitti. Bir sonu olacak mıydı hikayenin? Bilmiyorum…hatta bilmiyoruz ama bir final şarttı. Bizim hikayemiz biraz farklı. Mutlu bir hikaye de değil, mutsuz bir hikaye de değil. Bir hikayemiz oldu mu? Bu da belli değil. Biz gibi puslu bir hikaye bu belki de. Bana bu sefer inan ve bu hikayeye bize yakışır bir son y...
Devamı

O Mutlu An.

-
Ne kadar güzel bir giriş cümlesi, değil mi?   "Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir her şey de bambaşka gelişebilir mıydı? Evet, bunun hayatimin en mutlu ânı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu." *       Mutlu olduğumuzu nasıl anlarız? Mutluluk anını, genelde yaşarken anlamayız. Sıradan, normal olarak düşünürüz. Sonrasında bu anın bize hatırlattığı şeyi mutluluk olarak tanımlarız. O andan kalan bir hatıra, anı, fotoğraf, eşya.... Mutluluk eşyaların yansımasıdır çünkü. Hayatımızın en mutlu anı olduğunu bilsek o andaki biz olabilir miyiz; aynı duyguları yaşayabilir miyiz, bilinmez. 1975 yılında bir İstanbul aşkını okuyoruz. Zengin, İstanbullu bir ailenin oğlu Kemal ve uzaktan akrabaları Füsun'un bir 'Jenny Colon' çakması çantayla başlayan yasak aşkın hikayesi... Kemal nişanlanma arifesindedir fakat yıllar sonra ilk görüşte Füsun'a aşık olur ve hikayeleri Merhamet Apartmanında başlar. Kitabın konusuyla il...
Devamı